Dokuza Kadar On - Özdemir Asaf

Bir arkadaşım çok okurdu Özdemir Asaf'ın şiirlerini ve hep tavsiye ederdi. Hep aklımdan geçerdi ancak yıllarca hiç fırsat bulup herhangi bir kitabını okuyamadım. Bu sevimli kitap bana hediye edilince bir yerden başladım :). Özdemir Asaf ara ara bir yerlerde karşılaşıp okuduğum şiirlerinden, basit anlatımından (her zaman o kadar basit değilmiş yeni anladım) hep bir modern dönem şairi gibi gelirdi bana. Cumhuriyet dönemi şairi olmasına rağmen lisede okuduğumuz edebiyat derslerinde neden hiç bahsedilmedi acaba? Sanırım bir gruba angaje olmadığı için. Gerçekten şiirlerinde çok farklı bir hava var, yeni bir tarz deneyen bir ressam gibi (Salvador Dali :)). Şiir okumayı sevenler için "Dokuza Kadar On" iyi bir seçim. Şiirlerin bazılarını anlamakta çok zorlansam da, genel olarak akıcı ve bazı yerlerde gülümseten sevgi ve aşkın hakim olduğu yer yer karamsarlaşan kısa şiirlerden oluşuyor kitap. Kitabın önsözünde Doğan Hızlan'ın bir cümlesi kısa ve öz bir açıklama kanaatimce: "Eğer şiir aza indirgeme sanatı ise, bunun en iyi örnekleri Özdemir Asaf'ın şiirleridir. Sanırım 'kendine özgü' sözü, onda en derin anlamını, açıklamasını bulur." Bazı şiirlerini bir yerlerde -özellikle son zamanlarda sosyal medyadaki paylaşımlarda- bir şekilde okumuş olsak da, fikir edinmek adına bu kitabından bazı şiirlerini paylaşmak isterim:

 

"Yaşamak değil / Beni bu telaş öldürecek."

 

"Bütün renkler aynı hızla kirleniyordu / Birinciliği beyaza verdiler."

 

"Bir kelimeye / Bin anlam yüklediğim zaman / Sana sesleneceğim."

 

Dokuza Kadar On:

 

"Önce hepsini yazdım, sonra hepsini çizdim,

Yazıp çizdiklerimden çıktı bir kara resim,

Baktım, orada bir bir duruyor sevdiklerim.

 

Bakıyorlar ardından, yazıp çizdiklerimin,

O, yazarken ya da çizerken bilmediğim ..

Bilmeden yazdıklarım, bilmeden çizdiklerim.

 

Beni çizdi sonunda, yazıp da çizdiklerim.

Bana gülüyor şimdi yitip yitirdiklerim..

Çizilmemiş olanlar, yazmayıp bildiklerim.

 

Ah 'bilip ettiklerim, bilmeyip ettiklerim.'"